کد مطلب:36568 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:412

ابتدا باید جبن و خوف را از هم تفكیك نماییم. جبن (ترسویی) حالت انفعال روانی آمیخته به جهل است، اما خوف حالت روانی منبعث از علم می باشد. آدمی وقتی خطر یا بزرگی امری را می داند از آن خائف می گردد، در حالی كه جبن یا ترسو بودن معلول نشناختن موضوع است. البته در برابر خداوند جبن مطرح نیست، خوف و خشیت مطرح است. اما این خوف و خشیت برای چیست؟ عارفان ما توضیحات مبسوطی در این زمینه داده اند كه یا برگرفته از تعلیمات شرع یا منبعث از تجارب شخصی است.

و اما من خاف مقام ربه و نهی النفس عن الهوی فان الجنه هی الماوی (النازعات، 41 و 40)

كسی كه از مقام خداوند بترسد و نفس خود را از هوس ورزیدن باز دارد جنت، ماوای او خواهد بود.

تعبیر خشیت نیز داریم:

انما تنذر من اتبع الذكر و خشی الرحمن بالغیب فبشره بمغفره و اجر كریم. (یس، 11)

[صفحه 91]

تعبیر «خشی الرحمن بالغیب» از تعبیرات بسیار لطیف قرآنی است. در این آیه خداوند را هم موجودی كه باید از او ترسید و هم موجودی ستایش انگیز و دوست داشتنی (رحمان) ترسیم می كند و در ضمن می گوید كه پیام پیامبران در كسانی كارگر می افتد كه از این خداوند مهربان می ترسند.

صفحه 91.